Misschien verklaren mensen mij voor gek, maar iedere keer als ik in de trappenhuizen aan de Gorontalostraat sta, lijkt het alsof ik in het decor van een oud Hollands meesterwerk terecht gekomen ben.
Het is er donker, stoffig, leeg en muf. De muren zijn kaal en afgebladderd. Je ruikt de geschiedenis van het oude Amsterdam.
Het licht in de trappenhuizen is geweldig. Het natuurlijke, bijna blauwe licht van boven wordt vermengd met het gelige kunstlicht dat na iedere minuut uitgaat totdat de knop weer wordt ingedrukt. Als fotograaf raak ik telkens opnieuw in de ban van het hemelse licht dat op deze trappen valt.

In het halfduister, onderaan de trap duurt het minstens vijf minuten voordat je iets ziet. De zwarte trapleuning neemt je mee omhoog. Hogerop verdeelt het licht zich over de treden, de leuning, de muur en de vloer. Het is boven het licht van Vermeer en beneden het licht van Rembrandt.